මම තදින් විශ්වාස කරපු වගේම නිතරම කියපු දෙයක් තමයි,
"සිදුහත්ට උනත් හරි ගියේ අත අරින්න පුළුවන් උන නිසා හා අත ඇරපු නිසා" කියලා...
ඒත් වයසින් මුහුකුරා ගිහින් ආයෙත් ජීවිතේ දිහා හැරිලා බලනකොට මට දැන් හිතෙනවා, මට දැන් තේරෙනවා.....
"සිදුහත්ට උනත් හරි ගියේ අත අරින්න ඉඩ දුන්න ආදරයක් ලැබුන නිසා" කියලා...
අත හැරලා ගියාට පස්සෙත් පස්සෙන් ගියානම්, පණිවිඩකරුවන් යැව්වනම්, ආදරේ ආය ආය ඉල්ලලා කරදර කරානම්, නිතරම බලන්න ගියානම්, සැප දුක හොයල බැලුවනම්, තැන තැන දෝෂාරෝපණය කරමින් බැණ වැදුනනම්, අඩා වැළපුනානම්, සරලවම අත අරින්න ඉඩ නොදුන්නානම්,
මට හිතෙන්නේ සිදුහත් සසරේ අතරමං වෙන්න තිබ්බා.... හෘද ශාක්ෂියට අනුව තමන් වැරදි කාරයෙක් කියලා දැනෙන්න තිබ්බා... හැගීම් වලට වහල් වෙන්න තිබ්බා..... පරදින්න තිබ්බා.... වීරයෙක් නොවෙන්න තිබ්බා.... දර්ශනයක් බිහි නොවෙන්න තිබ්බා......
ඇත්තමයි... මට හිතෙන්නෙම එහෙමයි....
බුදුදහමේ විදිහට කිව්වොත්
"අත අරින්න ඉඩ දෙන ආදරයක් ලබන්න සසරේ ගොඩාක් පිං කරලා තියෙන්න ඕනි...."
("අත අරින්න පුළුවන් තරම් ආදරයක්..." ❤)
ඒ වගේමයි, "අත අරින්න ඉඩ දෙන්න තරම් ගැහැණියකට ශක්තිමත් වෙන්න පුළුවන්නම් ඇය වන්දනීයත්වයට පත් වෙන්නම ඕනි... සිදුහත් තරම්ම උතුම් කෙනෙක් වෙන්න ඕනි"
ඉතින්,
මම ආයෙත් කියනවා......!
"සිදුහත්ට උනත් හරි ගියේ අත අරින්න ඉඩ දුන්න ආදරයක් ලැබුන නිසා"
#අකිල
<3<3
ReplyDelete😃
Delete